Кога сè натежнува
и воздухот ги гори градите.
Кога сè натежнува
и облаците тмурнуваат, а не проросуваат.
И очите како нив, пресушуваат,
солени солзи надоаѓаат, но не капнуваат.
Кога сè натежнува
натежнуваат и коските
и мускулите.
Натежнуваат со непрестаен умор,
кој го потонува телото во тишината,
која уште повеќе тежи.
Кога сè натежнува
занемуваат и зборовите,
се губат и радостите.
Остануваат само сивилата
на душата која без солзи исплакува
и без гласови вика.
Тогаш кога сè натежнува
и душата неиздржливо тежи.
Повеќе од истата авторка прочитај овде.