СТУДЕНИ МЕЧТИ
Старо место, ново време, таа немирна и желна, неуморна, необична, седеше заробена во тишина.
Знаеше дека тишината не води никаде, ама неа таму најмногу и годеше.
Таму самуваше.
Таму сонуваше. Таму мечтаеше.
Таму се разочаруваше, Таму се распарчуваше, Таму и се сплотуваше.
Во тишината парчиња од себе садеше, во тишината студенилото вените и ги замрзнуваше, кожата и ја растреперуваше, телото и го наежуваше и константно ја кршеше.
А таа остануваше.
Дишеше и не се предаваше, се бореше таква замаена и студена, се обидуваше да се затопли трудејќи ги скршените парчиња, не сакаше да остане така ладна и распарчена.
✍️ВИКТОРИЈА СТОЈОВСКА
Повеќе од истата авторка ОВДЕ.